Hoe moet een christen naar politiek kijken?

Antwoord

Als er iets is dat tot een spontaan debat zal leiden, zo niet een regelrecht argument, dan is het een discussie waarbij politiek betrokken is, zelfs onder gelovigen. Wat moeten als volgelingen van Christus onze houding en onze betrokkenheid bij de politiek zijn? Er is gezegd dat religie en politiek niet samengaan. Maar is dat echt waar? Kunnen we politieke opvattingen hebben buiten de overwegingen van ons christelijk geloof? Het antwoord is nee, dat kunnen we niet. De Bijbel geeft ons twee waarheden met betrekking tot onze houding ten opzichte van politiek en overheid.


De eerste waarheid is dat de wil van God elk aspect van het leven doordringt en vervangt. Het is Gods wil die voorrang heeft op alles en iedereen (Matteüs 6:33). Gods plannen en doeleinden staan ​​vast en Zijn wil is onschendbaar. Wat Hij zich heeft voorgenomen, zal Hij tot stand brengen, en geen regering kan Zijn wil dwarsbomen (Daniël 4:34-35). In feite is het God die koningen aanstelt en hen afzet (Daniël 2:21) omdat de Allerhoogste soeverein is over de koninkrijken van de mensen en ze geeft aan wie hij maar wil (Daniël 4:17). Een duidelijk begrip van deze waarheid zal ons helpen inzien dat politiek slechts een methode is die God gebruikt om Zijn wil te volbrengen. Ook al misbruiken slechte mensen hun politieke macht, wat het kwaad bedoelt, God bedoelt het ten goede, door alle dingen samen te werken voor het welzijn van degenen die hem liefhebben, die geroepen zijn volgens zijn doel (Romeinen 8:28).

Ten tweede moeten we begrijpen dat onze regering ons niet kan redden! Alleen God kan. We lezen nooit in het Nieuwe Testament van Jezus of een van de apostelen die tijd of energie besteden aan het onderwijzen van gelovigen over hoe de heidense wereld te hervormen van zijn afgodische, immorele en corrupte praktijken via de regering. De apostelen hebben gelovigen nooit opgeroepen om burgerlijke ongehoorzaamheid te tonen om te protesteren tegen de onrechtvaardige wetten of brute plannen van het Romeinse Rijk. In plaats daarvan bevalen de apostelen de eerste-eeuwse christenen, evenals ons vandaag de dag, om het evangelie te verkondigen en een leven te leiden dat een duidelijk bewijs vormt van de transformerende kracht van het evangelie.

Het lijdt geen twijfel dat het onze verantwoordelijkheid tegenover de overheid is om de wetten te gehoorzamen en goede burgers te zijn (Romeinen 13:1-2). God heeft alle autoriteit gevestigd, en Hij doet dit voor ons welzijn, om degenen die goed doen te prijzen (1 Petrus 2:13-15). Paulus vertelt ons in Romeinen 13:1-8 dat het de verantwoordelijkheid van de regering is om met gezag over ons te heersen - hopelijk voor ons welzijn - om belastingen te innen en de vrede te bewaren. Waar we een stem hebben en onze leiders kunnen kiezen, moeten we dat recht uitoefenen door te stemmen op degenen die de christelijke principes het beste demonstreren.

Een van Satans grootste misleidingen is dat we onze hoop op culturele moraliteit en godvruchtig leven kunnen vestigen in politici en regeringsfunctionarissen. De hoop van een natie op verandering is niet te vinden in de heersende klasse van een land. De kerk heeft een fout gemaakt als ze denkt dat het de taak van politici is om bijbelse waarheden en christelijke waarden te verdedigen, vooruit te helpen en te bewaken.

Het unieke, door God gegeven doel van de kerk ligt niet in politiek activisme. Nergens in de Schrift hebben we de richtlijn om onze energie, onze tijd of ons geld te besteden aan regeringszaken. Onze missie ligt niet in het veranderen van de natie door politieke hervormingen, maar in het veranderen van harten door het Woord van God. Wanneer gelovigen denken dat de groei en invloed van Christus op de een of andere manier verbonden kan zijn met het overheidsbeleid, bederven ze de missie van de kerk. Onze christelijke opdracht is om het evangelie van Christus te verspreiden en te prediken tegen de zonden van onze tijd. Alleen als de harten van individuen in een cultuur door Christus zijn veranderd, zal de cultuur die verandering beginnen te weerspiegelen.

Gelovigen hebben door de eeuwen heen geleefd en zelfs gefloreerd onder vijandige, repressieve, heidense regeringen. Dit gold in het bijzonder voor de eerste-eeuwse gelovigen die, onder meedogenloze politieke regimes, hun geloof in stand hielden onder immense culturele stress. Ze begrepen dat zij het waren, niet hun regeringen, die het licht van de wereld en het zout van de aarde waren. Ze hielden vast aan de leer van Paulus om hun regeringsautoriteiten te gehoorzamen, zelfs om hen te eren, te respecteren en voor hen te bidden (Romeinen 13:1-8). Wat nog belangrijker is, ze begrepen dat, als gelovigen, hun hoop gevestigd was op de bescherming die alleen God biedt. Hetzelfde geldt voor ons vandaag. Als we de leringen van de Schrift volgen, worden we het licht van de wereld zoals God het voor ons bedoeld heeft (Matteüs 5:16).

Politieke entiteiten zijn niet de redder van de wereld. De redding voor de hele mensheid is geopenbaard in Jezus Christus. God wist dat onze wereld gered moest worden lang voordat er ooit een nationale regering werd opgericht. Hij toonde aan de wereld dat verlossing niet kon worden bereikt door de macht van de mens, economische kracht, militaire macht of politiek. Gemoedsrust, tevredenheid, hoop en vreugde - en de redding van de mensheid - worden alleen verschaft door Jezus' dood en opstanding.