Wat gebeurde er op het Concilie van Trente?

Antwoord



Na de scheiding van de oosterse en westerse kerken in 1054, werd het houden van concilies door de paus een manier om de kerk zowel lokaal als oecumenisch (voor de hele kerk) leiding te geven over uiteenlopende kerkelijke zaken. Een van de belangrijkste daarvan was het Concilie van Trente, gehouden in het midden van de 15e eeuw, waarin belangrijke zaken werden overwogen als de Lutherse Protestantse Reformatie en hoe deze tegen te gaan, disciplinaire hervormingen in de kerk, de definitie van dogma's en manieren om grondbeginselen van het rooms-katholicisme vast te stellen. De toenemende complexiteit van de kwesties die op het spel stonden, werden zelfs zo omvangrijk dat het 18 jaar duurde, verspreid over de regering van vijf pausen, voordat het Concilie van Trente daadwerkelijk bijeenkwam.



Tijdens het Concilie van Trente werden zowel de Schrift als de traditie gezaghebbend verklaard voor de Rooms-Katholieke Kerk, waarbij de traditie net zo gezaghebbend was als de Schrift. Redding door genade alleen door geloof alleen, een van de strijdkreten van de hervormers, werd afgewezen ten gunste van sacramentele genade en een gerechtigheid gebaseerd op een vermenging van genade en werken.





Er zijn zeven sacramenten ingesteld door Christus, volgens het Concilie van Trente: doop, vormsel, communie, boete, zalving, ordening en huwelijk. Het concilie veroordeelde iedereen die zei dat de sacramenten niet nodig waren voor het heil of dat de mens gerechtvaardigd kan worden door het geloof alleen zonder sacrament. Ondanks al het gepraat in het katholicisme over genade, resulteert de aanval van het Concilie van Trente van rechtvaardiging door geloof alleen in een theologie van op werken gebaseerde gerechtigheid; op een bepaald niveau moeten zondaars genade verdienen, anders zouden de sacramenten overbodig zijn.



Het concilie bevestigde ook het geloof in transsubstantiatie, dat de substantie van brood en wijn gegeven tijdens de communie (de Eucharistie) wordt veranderd in het werkelijke lichaam en bloed van Christus, terwijl het uiterlijk van brood en wijn blijft.



De aanwezigen in Trent benadrukten het onvermogen van de mens om zichzelf te redden, maar bevestigden de noodzaak van de medewerking van zijn vrije wil, inclusief zijn besluit om de doop te ontvangen en een nieuw leven te beginnen. Ze ontkenden dat predestinatie tot verlossing met zekerheid gekend kan worden (een weerlegging van dit geloof is te vinden in Romeinen 8:28-30). Het moderne rooms-katholicisme blijft in het algemeen vasthouden aan de overtuigingen die in Trente naar voren zijn gebracht en aanvaard.